Μηνά Βιντιάδη: «Τηγανίζουν πατάτες στον Άρη;»

«Τηγανίζουν πατάτες στον Άρη;» λέγεται το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου- συγγραφέα Μηνά Βιντιάδη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο, με επίκεντρο την αφήγηση – σε πρώτο πρόσωπο- ενός ταξιδιού στον πλανήτη Άρη μιας Ελληνίδας της διπλανής πόρτας, εξελίσσεται παράλληλα σε ένα λογοτεχνικό δοκίμιο για τον εσωτερικό σύμπαν της.

Βρισκόμαστε στο Σεπτέμβριο του 2025.

Η 45χρονη Ανδρομέδα, που τη φώναζαν Ανδριανή και λατρεύει την αστρονομία, ζει σε ένα ελληνικό νησί μια ζωή που τα έχει σχεδόν όλα αλλά νοιώθει ότι δεν ζει τίποτα δικό της. Ο σύζυγός της Ιάκωβος είναι επιτυχημένος δικηγόρος που βάζει πάνω απ' όλα την καριέρα του. 


Τα παιδιά της, Κωνσταντίνος και Κατερίνα είναι η ευτυχία της, αλλά δεν της αρκεί να καμαρώνουν ότι φτιάχνει τις πιο λαχταριστές πατάτες στο οικογενειακό τραπέζι. Το όνειρό της ήταν να γίνει δασκάλα, αλλά παρέμεινε όνειρο, γιατί πρώτα ήταν η επαγγελματική άνοδος του συζύγου. Στα αναπάντεχα κερδίζει ένα τουριστικό ταξίδι στο πλανήτη Άρη , οργανωμένο από τη ΝΑΣΑ , δώρο του αγαπημένου της θείου Λέοντα, καθηγητή Αστροφυσικής, που πεθαίνει στην Αμερική. Πάντα δακρύζει στο όνομά του, γιατί όταν ήταν μικρή, εκείνος την μύησε στα μυστικά του διαστήματος και στην απόλαυση της ενατένισης του σύμπαντος. Ο άνδρας της ενοχλείται σφόδρα διότι , μαζί με την εκπαίδευση και τις εν γένει προετοιμασίες, το ταξίδι θα διαρκέσει περίπου δύο χρόνια και που θα βρίσκει αποκούμπι τα βράδια που γυρίζει κατάκοπος από τις πολύωρες μάχες στα δικαστήρια; Που θα βρει… πατάτες τόσο όμορφα τηγανισμένες στο καυτερό λάδι; Το γυαλί σπάει μια νύχτα σε ένα φιλικό τους σπίτι στην Τήνο όταν εκείνος, μετά από το βαρύ δείπνο, δεν διστάζει να τη βιάσει.

Αυτό ήταν… Αποφασίζει να αποτολμήσει το διαστημικό ταξίδι εγκαταλείποντας τη Γη του άντρα της. Ο καριερίστας σύζυγος διαδίδει στη μικρή κοινωνία ότι φεύγει στην Αμερική για λόγους υγείας. Εκείνη τα αφήνει όλα και σε λίγες ώρες – παρότι φοβάται τα αεροπλάνα- βρίσκεται στη Μόσχα και από εκεί στη διαστημική πόλη του Μπαϊκονούρ, όπου ρώσοι και αμερικανοί οργανώνουν την πτήση με συμμετοχή αστροναυτών αλλά και πολιτών που ρισκάρουν τη ζωή τους για να πατήσουν στον Κόκκινο Πλανήτη, εκεί όπου η μέρα έχει 25 ώρες - ταξιδεύοντας μήνες ανάμεσα σε 200 δισεκατομμύρια αστέρια. Στο κέντρο εκπαίδευσης γνωρίζεται με άλλους 5 εθελοντές από όλες της ηπείρους. Και εκεί αφήνεται στη Θεά Τύχη.

Επικοινωνεί ,κατά διαστήματα, μέσω οθόνης με τα παιδιά της χωρίς να νοιώθει την παραμικρή ενοχή που είναι μακριά τους. Εκμυστηρεύεται στην κόρη της τον πρώτο νεανικό της έρωτα καθώς πήγαινε στο φροντιστήριο την ημέρα που ένα διαστημόπλοιο ξεκίνησε να πάει στον αστεροειδή Έρωτα. Ερωτεύεται τον Ρώσο κοσμοναύτη εκπαιδευτή της ομάδας των Αλεξάντερ. Μετά από ένα μαγευτικό γεύμα στο εντευκτήριο του εκπαιδευτικού κέντρου βρίσκονται σεξουαλικά στην αίθουσα τεχνητής έλλειψης βαρύτητας αιωρούμενα σώματα ευτυχίας.

Αυτή η νέα της ζωή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την ευτέλεια της προηγούμενης. Θυμάται το παρελθόν και η σύγκριση την γεμίζει οργή. Η εκτόξευση γίνεται από το πρώην σοβιετικό κοσμοδρόμιο με συντονισμό από το Χιούστον. Το ζευγάρι ζει τον έρωτα ανάμεσα σε γνωστούς και άγνωστους πλανήτες με το Αλεξάντερ να τη γεμίζει γνώσεις από τον αχανή κόσμο της αστροφυσικής .

Από δω και πέρα (σελίδα 215 έως το τέλος- 313) ο συγγραφέας βάζει την Ανδρομέδα να κρατάει ημερολόγιο του ταξιδιού. Οι σημειώσεις είναι εικόνες από το διαστημόπλοιο ονόματι «Κιβωτός», αναδρομές από την γήινη εποχή της καταπίεσης, περιγραφές μηχανημάτων , εξηγήσεις για τις διαδικασίες , πληροφορίες για τους κινδύνους υγείας, εικόνες πλανητών, στοχασμούς: «Παρατηρώ τον Αλέξανδρο που κάθεται δίπλα μου. Βλέπω μόνο τα μάτια του μέσα από το παράξενο κράνος που φοράει. Μήπως σε άλλους η ψυχή κατοικεί μέσα στα μάτια, σε άλλους στα χέρια, σε μερικούς στο στομάχι και στους περισσότερους δίπλα στην καρδιά για να φύγει μόλις ακουστεί ο τελευταίος χτύπος;». Και παρακάτω ερωτήματα με ποιητικότητα : «Ξέρεις ότι ένα αστέρι απέχει από το πιο κοντινό του όσο ο Φόβος από τη Χαρά; Όσο ο Έρωτας από την Απόρριψη; Όσο το Φιλί από το Μαχαίρι ή το Καλό από το Κακό; Όσο η Ζωή από το Θάνατο ή το Γέλιο από το Κλάμα; Εκατομμύρια Έτη Φωτός δηλαδή. Μοναχικά άστρα είμαστε που μας καταπίνει η Αιωνιότητα και μια Μαύρη Τρύπα».

Και βέβαια ο διάλογος που συνοψίζει το μυθιστόρημα:

«ΧΙΟΥΣΤΟΝ: Τα καύσιμά σας είναι σταθερά.

ΚΙΒΩΤΟΣ: Εντάξει. Τι γίνεται με την επικοινωνία μας;

ΧΙΟΥΣΤΟΝ: Τώρα η καθυστέρηση στην επικοινωνία μας θα είναι 9 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα.

ΚΙΒΩΤΟΣ: Εντάξει, ελήφθη.

Φαντάσου να λες σε κάποιον «σ΄ αγαπώ» και να το ακούσει μετά από 9 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα. Αντέχεις τόση ώρα σιωπής;».

Μετά την επίσκεψη στον Άρη και την επιστροφή της ομάδας στο ενδιάμεσο σεληνιακό σταθμό, η Ανδρομέδα αιφνιδιάζει τους συνταξιδιώτες εμφανίζοντας πατάτες που είχε φέρει από την ιδιαίτερη πατρίδα της για να σαρκάσει την μοναδική ιδιότητα που της αναγνώριζε ο γήινος σύζυγος. Στο τέλος, το… αστρικό ζευγάρι μπαίνει σε ένα μικρό διαστημικό σκάφος για να επιστρέψει στο κεντρικό διαστημόπλοιο, αλλά χάνεται από τις οθόνες της ΝΑΣΑ.

Ο συγγραφέας κλείνει την ιστορία του ενημερώνοντας ότι τα διαστημικά κέντρα εντοπίζουν συχνά ένα Άγνωστης Ταυτότητας Αντικείμενο που ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό τη διαδρομή Άρη- Γη- Σελήνη, ενώ κάποιοι πιο τρελοί έφθασαν στο σημείο να πουν ότι είδαν ένα ζευγάρι με διαστημικές στολές να βολτάρει στην παραλία της Αλεξάνδρειας κρατώντας από το χέρι ένα πιτσιρίκι.«Ήταν όμως Πρωταπριλιά του 2100 και κανένας δεν τους πίστεψε».

Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα που, ταξιδεύοντας τον αναγνώστη ανάμεσα σε αστέρια, αστεροειδή, γαλαξίες, Σουπερνόβα , αστροναύτες, δορυφόρους και διαστημικές εγκαταστάσεις, τον ταξιδεύει παράλληλα στον αντιφατικό γαλαξία μιας γυναίκας με τα εσωτερικά άστρα και τους δορυφόρους του έρωτα, του φόβου, της μοίρας και των μεγάλων επιλογών. Ένα λυρικό πεζογράφημα ψυχικής αστροφυσικής.