Του Τάσου Βασιλείου
«Εμείς στο ΣΑΧΕΤΙ πιστεύουμε ότι τα παιδιά πρέπει να αποκτήσουν την καλύτερη μόρφωση που μπορεί να τους παρασχεθεί. Πιστεύουμε επίσης ότι η διδασκαλία του μαθήματος των Ελληνικών είναι μέρος αυτής της μόρφωσης. Αυτοί είναι οι δύο ακρογωνιαίοι λίθοι πάνω στους οποίους στηρίχθηκε το σχολείο μας.Το ελληνικό πνεύμα ανήκει στον κόσμο όλο. Εμείς στο ΣΑΧΕΤΙ ωστόσο αισθανόμαστε ότι φέρουμε την ευθύνη να το καλλιεργήσουμε και να το μεταδώσουμε στους άλλους…»Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το κείμενο που φιλοξενήθηκε στο αναμνηστικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε το σχολείο με τη λήξη του πρώτου χρόνου λειτουργίας του, το Δεκέμβρη του 1974 ο Γιώργος Μπίζος, Πρόεδρος του Δ.Σ. του Σχολείου που ο ίδιος πρωτοστάτησε να χτιστεί και να λειτουργήσει για πρώτη φορά το Γενάρη του 1974 στο Γιοχάννεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής.Στο ίδιο λεύκωμα ο Δ/ντής του Σχολείου Μόργκαν ΄Ελλις, νεαρός στην ηλικία αλλά με τεράστια μόρφωση λέει: «…Πιστεύουμε ότι το περιβάλλον στο οποίο το παιδί τοποθετείται προσδιορίζει και επηρεάζει τη μάθηση. Εμείς σαν εκπαιδευτικοί στο ΣΑΧΕΤΙ είμαστε περήφανοι για το σχολείο αυτό, γιατί έχουν συνταιριαστεί σ΄αυτό αρμονικά ο χαρακτήρας της Νοτίου Αφρικής με την ομορφιά και την πλούσια κληρονομιά της Ελλάδος…»Πράγματι είναι, αφ’ ενός ένα κτιριακό συγκρότημα, με ατέλειωτα γήπεδα, πισίνες και ανάμεσα σε οργιώδη βλάστηση, που όμοιό του από αρχιτεκτονικής άποψης δεν υπάρχει πουθενά και αφ’ ετέρου ήταν πρωτοποριακό στον τρόπο λειτουργίας και στις μεθόδους διδασκαλίας που χρησιμοποιούσε. Είχα την τύχη να είμαι ο πρώτος ΄Ελληνας δάσκαλος στο σχολείο αυτό. ΄Ημουν προσωπική επιλογή του Γιώργου Μπίζου και χωρίς να περάσω από συνέντευξη, δικαιολογώντας την ενέργειά του αυτή στο Διοικητικό Συμβούλιο, ότι δεν ήταν απαραίτητη, και ο λόγος ότι δεν χρησιμοποιούσα τα βιβλία που έστελνε η ελληνική χούντα στα σχολεία της παροικίας όπου εργαζόμουνα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά σημειώσεις προσαρμοσμένες στις γλωσσικές δυνατότητες των παιδιών...Ο Γιώργος Μπίζος είναι ένας ζωντανός μύθος για τον αφρικάνικο πληθυσμό, ο αγαπημένος τους ‘’Greek’’, ο George, ο αδελφικός φίλος του Νέλσον Μαντέλα και στενός συνεργάτης του μετά την απελευθέρωσή του. Κορυφαίος δικηγόρος, ήταν ο συνήγορός του και υπερασπίστηκε με πάθος τα θύματα του ρατσισμού και της κοινωνικής απομόνωσης. Το καθεστώς δεν τολμούσε να τον πειράξει αν και ήθελε πολύ να τον ξεφορτωθεί. Μου διηγούνταν την περιπέτειά του με τον πατέρα του, 13χρονος αυτός, πως με μια βάρκα με στρατιώτες Νεοζηλανδούς μέσα, ξεκίνησαν από την Κορώνη για την Κρήτη και κατέληξε ,μέσω Αιγύπτου, το 1941, να φθάσει στη Νότια Αφρική. Απίστευτη ιστορία. Στη Νότια Αφρική όμως ο Γιώργος Μπίζος είναι εξίσου αγαπητός και στην ελληνική παροικία. Τεράστια η προσφορά του στα ελληνόπουλά της, με την ίδρυση του ελληνικού σχολείου του Γιοχάννεσμπουργκ. ΄Ένα σχολείο που ξεκίνησε να λειτουργεί το Γενάρη του 1974 με 54 μαθητές και σήμερα ξεπερνά τους 1000. Τότε, οι μαθητές ήταν μόνο ελληνικής καταγωγής και 2-3, αν θυμάμαι καλά, ιταλικής και σήμερα απ’ όλες τις φυλές και προπαντός μαυράκια. Μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα, την ελληνική ιστορία, ελληνικούς χορούς, τον πολιτισμό της αρχαίας και σύγχρονης Ελλάδας, μαθαίνουν να αγαπούν την Ελλάδα.Ο Γιώργος Μπίζος είναι η ψυχή του σχολείου. Συγκέντρωσε με εράνους μεγάλα ποσά από εύπορους συμπατριώτες μας και μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να οικοδομήσει ένα πραγματικό κομψοτέχνημα.Όπως ήταν φυσικό, το σχολείο ακολουθούσε πιστά το πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας της Νοτίου Αφρικής, αλλά εντός του προγράμματος αυτού εντάσσονταν και τα ελληνικά.Όμως, ήρθαν έτσι τα πράγματα, με το σπουδαίο αυτόν άνθρωπο, να συγκρουστώ δύο φορές!!Στην πρώτη νικητής βγήκα εγώ και στη δεύτερη ο Γιώργος Μπίζος! Είχε την άποψη να επισκέπτομαι εγώ τους μαθητές στις αίθουσες διδασκαλίας τους ενώ εγώ επέμενα ότι πρέπει να έχω μια δική μου αίθουσα όπου θα έρχονται οι μαθητές για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Στην απαίτησή μου αυτή υποχώρησε. Στα μισά του δεύτερου έτους επήλθε η ρήξη. Αιτία μία επιγραφή που είχα αναρτημένη ανάμεσα από φωτογραφίες από ελληνικά τοπία : ‘’Εικόνες από την πατρίδας μας’’. «Η Ελλάδα είναι τόπος καταγωγής των προγόνων μας και είμαστε περήφανοι γι αυτό. Πατρίδα είναι ο τόπος που ζούμε.», μου είπε. Δεν το δέχτηκα με τίποτε. ΄Ισως τότε βαθιά μέσα μου να υπήρχαν οι Θεσσαλονικείς ΄Ανθιμος και Ψωμιάδης!! Δεν υπάκουσα στην εντολή του να κατεβάσω την επιγραφή και με ύφος αυστηρό που σπάνια το έδειχνε μου είπε: « Οι ΄Ελληνες δε θα γίνουν δυο φορές μετανάστες». ΄Αργησα πολύ να το καταλάβω. ΄Επέστρεψα στα σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας, χωρίς όμως να παύσω να εκτιμώ βαθύτατα τη μεγάλη προσωπικότητα της Νοτίου Αφρικής και του ελληνισμού, με τόπο καταγωγής το Βασιλίτσι της Μεσηνίας..Αυτά ως αντίδωρο, για όσα κέρδισα κοντά του και όσα χρήσιμα έμαθα από το πρωτοποριακό εκείνο σχολείο, το δημιούργημά του, με την ευκαιρία της αυριανής βράβευσής του από το Δήμο Αθηναίων, για την προσφορά του στην εδραίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Νότια Αφρική.
«Εμείς στο ΣΑΧΕΤΙ πιστεύουμε ότι τα παιδιά πρέπει να αποκτήσουν την καλύτερη μόρφωση που μπορεί να τους παρασχεθεί. Πιστεύουμε επίσης ότι η διδασκαλία του μαθήματος των Ελληνικών είναι μέρος αυτής της μόρφωσης. Αυτοί είναι οι δύο ακρογωνιαίοι λίθοι πάνω στους οποίους στηρίχθηκε το σχολείο μας.Το ελληνικό πνεύμα ανήκει στον κόσμο όλο. Εμείς στο ΣΑΧΕΤΙ ωστόσο αισθανόμαστε ότι φέρουμε την ευθύνη να το καλλιεργήσουμε και να το μεταδώσουμε στους άλλους…»Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το κείμενο που φιλοξενήθηκε στο αναμνηστικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε το σχολείο με τη λήξη του πρώτου χρόνου λειτουργίας του, το Δεκέμβρη του 1974 ο Γιώργος Μπίζος, Πρόεδρος του Δ.Σ. του Σχολείου που ο ίδιος πρωτοστάτησε να χτιστεί και να λειτουργήσει για πρώτη φορά το Γενάρη του 1974 στο Γιοχάννεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής.Στο ίδιο λεύκωμα ο Δ/ντής του Σχολείου Μόργκαν ΄Ελλις, νεαρός στην ηλικία αλλά με τεράστια μόρφωση λέει: «…Πιστεύουμε ότι το περιβάλλον στο οποίο το παιδί τοποθετείται προσδιορίζει και επηρεάζει τη μάθηση. Εμείς σαν εκπαιδευτικοί στο ΣΑΧΕΤΙ είμαστε περήφανοι για το σχολείο αυτό, γιατί έχουν συνταιριαστεί σ΄αυτό αρμονικά ο χαρακτήρας της Νοτίου Αφρικής με την ομορφιά και την πλούσια κληρονομιά της Ελλάδος…»Πράγματι είναι, αφ’ ενός ένα κτιριακό συγκρότημα, με ατέλειωτα γήπεδα, πισίνες και ανάμεσα σε οργιώδη βλάστηση, που όμοιό του από αρχιτεκτονικής άποψης δεν υπάρχει πουθενά και αφ’ ετέρου ήταν πρωτοποριακό στον τρόπο λειτουργίας και στις μεθόδους διδασκαλίας που χρησιμοποιούσε. Είχα την τύχη να είμαι ο πρώτος ΄Ελληνας δάσκαλος στο σχολείο αυτό. ΄Ημουν προσωπική επιλογή του Γιώργου Μπίζου και χωρίς να περάσω από συνέντευξη, δικαιολογώντας την ενέργειά του αυτή στο Διοικητικό Συμβούλιο, ότι δεν ήταν απαραίτητη, και ο λόγος ότι δεν χρησιμοποιούσα τα βιβλία που έστελνε η ελληνική χούντα στα σχολεία της παροικίας όπου εργαζόμουνα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά σημειώσεις προσαρμοσμένες στις γλωσσικές δυνατότητες των παιδιών...Ο Γιώργος Μπίζος είναι ένας ζωντανός μύθος για τον αφρικάνικο πληθυσμό, ο αγαπημένος τους ‘’Greek’’, ο George, ο αδελφικός φίλος του Νέλσον Μαντέλα και στενός συνεργάτης του μετά την απελευθέρωσή του. Κορυφαίος δικηγόρος, ήταν ο συνήγορός του και υπερασπίστηκε με πάθος τα θύματα του ρατσισμού και της κοινωνικής απομόνωσης. Το καθεστώς δεν τολμούσε να τον πειράξει αν και ήθελε πολύ να τον ξεφορτωθεί. Μου διηγούνταν την περιπέτειά του με τον πατέρα του, 13χρονος αυτός, πως με μια βάρκα με στρατιώτες Νεοζηλανδούς μέσα, ξεκίνησαν από την Κορώνη για την Κρήτη και κατέληξε ,μέσω Αιγύπτου, το 1941, να φθάσει στη Νότια Αφρική. Απίστευτη ιστορία. Στη Νότια Αφρική όμως ο Γιώργος Μπίζος είναι εξίσου αγαπητός και στην ελληνική παροικία. Τεράστια η προσφορά του στα ελληνόπουλά της, με την ίδρυση του ελληνικού σχολείου του Γιοχάννεσμπουργκ. ΄Ένα σχολείο που ξεκίνησε να λειτουργεί το Γενάρη του 1974 με 54 μαθητές και σήμερα ξεπερνά τους 1000. Τότε, οι μαθητές ήταν μόνο ελληνικής καταγωγής και 2-3, αν θυμάμαι καλά, ιταλικής και σήμερα απ’ όλες τις φυλές και προπαντός μαυράκια. Μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα, την ελληνική ιστορία, ελληνικούς χορούς, τον πολιτισμό της αρχαίας και σύγχρονης Ελλάδας, μαθαίνουν να αγαπούν την Ελλάδα.Ο Γιώργος Μπίζος είναι η ψυχή του σχολείου. Συγκέντρωσε με εράνους μεγάλα ποσά από εύπορους συμπατριώτες μας και μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να οικοδομήσει ένα πραγματικό κομψοτέχνημα.Όπως ήταν φυσικό, το σχολείο ακολουθούσε πιστά το πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας της Νοτίου Αφρικής, αλλά εντός του προγράμματος αυτού εντάσσονταν και τα ελληνικά.Όμως, ήρθαν έτσι τα πράγματα, με το σπουδαίο αυτόν άνθρωπο, να συγκρουστώ δύο φορές!!Στην πρώτη νικητής βγήκα εγώ και στη δεύτερη ο Γιώργος Μπίζος! Είχε την άποψη να επισκέπτομαι εγώ τους μαθητές στις αίθουσες διδασκαλίας τους ενώ εγώ επέμενα ότι πρέπει να έχω μια δική μου αίθουσα όπου θα έρχονται οι μαθητές για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Στην απαίτησή μου αυτή υποχώρησε. Στα μισά του δεύτερου έτους επήλθε η ρήξη. Αιτία μία επιγραφή που είχα αναρτημένη ανάμεσα από φωτογραφίες από ελληνικά τοπία : ‘’Εικόνες από την πατρίδας μας’’. «Η Ελλάδα είναι τόπος καταγωγής των προγόνων μας και είμαστε περήφανοι γι αυτό. Πατρίδα είναι ο τόπος που ζούμε.», μου είπε. Δεν το δέχτηκα με τίποτε. ΄Ισως τότε βαθιά μέσα μου να υπήρχαν οι Θεσσαλονικείς ΄Ανθιμος και Ψωμιάδης!! Δεν υπάκουσα στην εντολή του να κατεβάσω την επιγραφή και με ύφος αυστηρό που σπάνια το έδειχνε μου είπε: « Οι ΄Ελληνες δε θα γίνουν δυο φορές μετανάστες». ΄Αργησα πολύ να το καταλάβω. ΄Επέστρεψα στα σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας, χωρίς όμως να παύσω να εκτιμώ βαθύτατα τη μεγάλη προσωπικότητα της Νοτίου Αφρικής και του ελληνισμού, με τόπο καταγωγής το Βασιλίτσι της Μεσηνίας..Αυτά ως αντίδωρο, για όσα κέρδισα κοντά του και όσα χρήσιμα έμαθα από το πρωτοποριακό εκείνο σχολείο, το δημιούργημά του, με την ευκαιρία της αυριανής βράβευσής του από το Δήμο Αθηναίων, για την προσφορά του στην εδραίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Νότια Αφρική.
ΥΓ.Στη φωτογραφία ο Γιώργος Μπίζος είναι όπως τον γνώρισα το 1974. Σε αθηναϊκές εφημερίδες τον είδα να διατηρείται ακόμη ακμαίος, παρά τα 82 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας!